wracaj! bo serce wrzeszczy...                                                                                                                                                     w podłogę spoglądam jakbym nie wiedziała że to nie wystarczy                                                                                                       że życie to nie tylko komedio-dramat ale ciągła walka   

o wszystko...                                                                                                                                                                           a przecież wiem, wiem jak łatwo dać tysiąc nieb

 

i zrobić z nich jedno piekło.

 

Przyjaźń zresztą jeszcze innymi przyciągała
mnie urokami. Rozmawialiśmy, śmialiśmy się
w gronie przyjaciół, świadczyliśmy sobie
nawzajem drobne przysługi.
Razem czytaliśmy pięknie napisane książki,
razem żartowaliśmy,
razem zachowywaliśmy powagę.
Czasem spieraliśmy się z sobą,
bez nienawiści, tak, jakby się człowiek
mógł sam z sobą spierać,
a te bardzo rzadkie spory były
tylko przyprawą dla panującej między nami
niemal zawsze zgody.
Uczyliśmy jedni drugich,
uczyliśmy się jedni od drugich.
Gdy kogoś z nas brakowało,
bardzo tęskniliśmy za nim.
Z wielką radością witaliśmy wracających.
Takimi to właśnie znakami,
wyłaniającymi się z serc,
które się wzajemnie kochają,
malującymi się na twarzy
i błyszczącymi w oczach,
dźwięczącymi w mowie, przejawiającymi się
w najróżniejszych gestach serdecznych,
przyjaźń się coraz goręcej rozpala,
a jej płomień może stopić wiele dusz
w jedność.

Święty Augustyn

 

niektórych rzeczy o mnie nie da się oswoić i ja to wiem i czuje że coś dociera wciąż do pkt w którym moje suche myślenie przylega jak dłoń do dłoni kiedy się człowiek zakocha... ono martwieje bo myślę teraz tylko o tym czy na prawdę miłość musi być jak partia kart w której wszyscy oszukują, mężczyźni by wygrać i kobiety by nie przegrać. czy wspólne bycie ma sens kiedy pragnie się kogoś lecz w trochę inny sposób, (jeśli wiesz co chce powiedzieć) to chyba już nie jest ten świat i nie ta siła co przyciąga. 

monotematycznie ale przecież tak łatwo jest się pomylić kiedy po długim czasie sami już nie wiemy. i teraz widzę że wyświadczył mi przysługę, pozostawił mnie na wolności i nauczył, że będąc z kimś wcale nie trzeba żyć w klatce ciągłych zakazów.

nie próbuj mnie zrozumieć, rozlałam się a może ja to tylko sen?

 

wyimaginuj to sobie, potrafisz uwierzyć w te miłość?

 

i nie ma chyba takiej przyjaźni jak ta w której my omdlewamy... już tylko wspominam jak istniałyśmy 'my' kontra reszta świata... i już nie jestem pewna czy "nie muszę pytać czy otworzysz".

 

już tylko ona i ty, ty i ja, ona i ja. już rzadko my. mijamy się

 

takie to kurewsko smutne............

minęło już kilka miesięcy, kwiaty przestały kwitnąć, pszczoły schowane w ulach czekają na kolejne wiosenne połowy pyłu, drzewa pozbywają się odzienia zrzucając na ziemię różnobarwne liście, niebawem pewnie zasną wtulone w ziemię. Pachnie tu deszczem a wiatr jest już coraz zimniejszy. słońce zmieniło swe położenie i zasypia znacznie wcześniej... po ulicach płyną tłumy szarych ludzi. czasem ktoś pod nosem wspomni jeszcze lato i tylko ma jedna myśl o Tobie wciąż niezmiennie napełnia się tkliwością. chciałabym móc położyć swoją głowę na twoich piersiach mrużąc oczy. czego miałabym się obawiać? byłabym przecież 'u siebie'.



tęsknie...

Pamiętam już taką jesień co niczym innym niż chłodnym powietrzem nie wypełniała domu...pamiętam też tą w której wiatr lekko popychał mnie pod jego silne ramiona... jesienna acedia? że też ja właśnie muszę być tym Czwartym temperamentem Hipokratesa-Galena.

 

 

kurwości, ja na prawdę nie mam ani grama weny ostatnimi czasy.